Nota aan de lezer: de originele tekst is verwijderd wegens censuur... geen aanval van achtevolgingswaanzin, wel het besef dat het internet ogen heeft! Wie de originele tekst toch wilt inkijken, kan me steeds mailen ;-)! Laten we de originele versie dus beperken tot deze waarheden:
Over 4 weekjes ga ik naar huis om Kerst te vieren met mama en zus, joepie! Als alles goed gaat, zal ik ook thuis zijn om nieuwjaar te vieren met mijn vrienden, hiep hoi! Onze erasmusverantwoordelijke heeft er immers voor gezorgd dat we "wat vrijheid" hebben gekregen in het strak chirurgisch stageschema (hi-hi-hilarisch! zoals eerder gezegd: meer info via mail). Ik ben erg blij want nu ben ik niet alleen thuis voor de gezelligste feestdag van het jaar maar ook voor de plezantste feestdag van het jaar! Het ziet er dus ook naar uit dat ik afscheid zal kunnen nemen van Julie die voor 3 maand naar Afrika vertrekt na nieuwjaar! Laten we trouwens allemaal massaal fier zijn want vanaf nu hebben we een sympathieke internist onder ons :-)! Hoera voor Julieke!
Sinds deze week volg ik dus chirurgie... we werden reeds op voorhand gewaarschuwd dat de verantwoordelijke een norse man was. Toen we maandag met hem een afspraak hadden, gingen we dus met een klein hartje naar zijn bureau. Op de weg daar naartoe passeerden we op de vrouwenafdeling van algemene heelkunde. Jeetje, ik kan de dienst maar met één woord beschrijven: oorlogsgebied! Zalen van 6 tot 8 patiënten, zonder enige privacy, wit geschilderde metalen bedden, roelstoelen die afstammen uit de jaren stilletjes,... Enfin, gamele infrastructuur die je doet denken aan de oorlogsjaren! Niettemin, deze verschrikking achterwege latend, kwamen we dus aan bij het bureau van de verantwoordelijke... Hij zag er inderdaad schrikwekkend uit (beetje prof. De Roose type voor degenen die hem kennen, maar dan klein - gigantisch dikke buik, borstelige wenkbrouwen) maar allerminst nors. Hij was erg vriendelijk... dat viel dus al mee! Ook mijn tutor is een erg vriendelijke man. Deze morgen was het staff-vergadering... prompt werd ik meegevraagd door de 4 chirurgen van mijn team voor een koffie. Charmante mannen zeg... elke deur werd voor me geopend, "lady's first" bij elke lift en deur en de koffie hoefde ik niet eens zelf te betalen. Heel bevrijdend om als een dame behandeld te worden ;-)! Just the way I like it, hihi!
Wat het weer betreft... het is hier nog steeds mooi weer! De temperaturen zijn wel wat gezakt maar een winterjas heb ik hier nog steeds niet nodig. Een paraplu daarentegen, heb ik vorige week kunnen gebruiken... alhoewel, veel had ik er niet aan! Hoogstens mijn haar, hoofd en schouders zijn gespaard gebleven van de stortvloed die ik te verwerken kreeg! Jas, schoenen en broek waren volledig doorweekt van de 100 m die ik (met paraplu!) heb afgelegd! Voor een uurtje valt het met bakken uit de lucht (vul een emmer met water en giet hem over je hoofd... zo hard regent het hier!) dan is het voorbij en schijnt de zon weer! Mijn lievelingsschoentjes hebben het dan ook begeven :-( ... het verdriet was echter gauw voorbij bij het aanschouwen van mijn nieuwe ballerina'tjes :-)! Bij nader inzien kom ik de volgende keer beter buiten in Bert en Ernie - outfit ;-)!
Tot binnenkort!